Alınterinin Değeri

   Bir zamanlar, bir genç herkes gibi evlenmek istiyordu.Bu niyetini ailesine açtığunda,babası ona şöyle dedi:

   "Elbette oğlum, elbette evlenebilirsin. Bana kendi alınterinle kazandığın bir altını getirdiğinde, seni hemen evlendireceğim."

   Delikanlı babasının bu sözlerine gülümsedi. Ne kadar da kolay bir sınavdı bu böyle! Ertesi gün, istenilen altın lirayı götürüp gururla babasının avucuna koydu. Babası hiçbir şey söylemeden, alyını e4vlerinin yanından akan nehre fırlattı.

   Çocuk, altının düştüğü nehre şaşkınlıkla bir-iki saniye baktıktan sonra, babasına döndü ve sordu:

   "Şimdi evlenebilirim, değil mi babacığım?"      

   Babası başını iki yana sallaı:

   "Hayır oğlum. Sana kendi alıntreinle ve eğeminle kazandığın bir altın getirmeni söylemiştim. Bu altını sen kazanmamışsın ki."

   Genç delikanlı babasının gerçeği nasıl keşfettiğini anlayamamıştı. Ertesi gün bu defa annesinden bir alyın borç aldı ve parayı babasına götürdü.

   Babası altını aldı ve yine nehre fırlattı. Çocuk bir kez daha şaşırmıştı:

   "Bunu niye yapıyorsun baba, anlamadım. Ama işte sana bir altın getirdim, artık evlenebiri miyim?"

   Babası bu defa da izin vermedi oğluna:  

   "Bu altını da sen kazanmamışsın!"

   Delikanlı babasının yanından ayrıldıktan sonra, uzun uzun düşündü. Başkasından borç alıp getirdiğinde babası parayı yine nehre atacaktı: ve bu gidişle de evlenemeyecekti. O yüzden, genç adam bir iş bulup çalışmya ve alyını kendi emeğiyle kazanmaya karar verdi.

   Günler geçti ve kazandığı bir altanı babasına götürdü. Babası her zamanki gibi parayı nehre atmaya hazırlanıyordu ki, oğlu can havliyle babasının kolunu tuttu ve bağırmaya başladı! :

   "Hayır baba! O altını nehre atamazsın! Onu kazanmak için günlerce çalışyım ve sırtım ağrılar içinde kaldı!"

   Babası, yüzünde ışıltılı bir gülümseme ile, elini oğlunun omuzuna koydu ve: 

   "Oğlum işte şimdi evlenebilirsin" dedi. "Çünkü, emeğinin karşılığı olan bu paranın değerini artık biliyorsun ve eminim ki onu akıllıca harcayacaksın."