Abdullah bin Cafer çok hayır yapan biriydi. Bu haliyle de çok meşhurdu. Bir gün kendi çiftliğine giderken biraz istirahat etmek için bir hurma bahçesine girdi, burada siyah bir köle çalışıyordu, az zaman sonra köle azığını serip yemek yemeye hazırlanırken, duvardan bir köpek atlayıp kölenin yanına geldi. Bunun üzerine köle önündeki üç çöreğinden birini köpeğe attı. Onu yiyip tekrar yanaşan köpeğe ikinci çöreğini de verdi, köpek onu da yiyip yine yanaşınca köle son çöreğini de ona verdi. Onu izleyen Abdullah bin Cafer kölenin yanına gidip "Senin günlük azığın ne kadardır?" diye sordu. Köle: "Demin gördüğünüz üç çörektir efendim." dedi. Abdullah ona "Peki niçin hepsini köpeğe verdin?" diye sorunca, köle: "Bu topraklar köpeğin barındığı topraklar değildir. Bu köpek yabancıdır uzak yerlerden geldiği için açtır. O aç iken ben karnımı doyurmayı çirkin gördüm." der. Abdullah bin Cafer hayretler içerisindeydi. Köleye "Peki bugün ne yapacaksın aç açına?" diyince köle "Ne olacak, bugün de böyle atlatırız." Diye cevap verdi. Abdullah bin Cafer bu sözler üzerine kendi cömertliğinden haya etti ve "Vallahi bu köle benden çok daha cömerttir." dedi. Daha sonra o hurma bahçesini satın alıp köleye hediye verdi.

Allahu Teâlâ Kur'ân-ı Kerim'in daha ilk sayfalarında "Onlar öyle insanlardır ki görmeden iman ederler, namaz kılarlar ve Allah'ın (cc) onlara verdiklerinden cömertlik ederler." buyuruyor.

Yani iman ve namazın hemen arkasından tasadduku söylüyor. Çünkü Mevla cömerttir, cömerti sever. Cenab-ı Hak cömertlikleri sayesinde birçok Hıristiyanı, Yahudiyi, birçok kralı, prensesi hidayet şerefiyle şereflendirmiştir. Unutulmamalıdır ki Hz. Ebu Bekir gibi, Arabistan adasının en zengin insanları o kadar cömerttiler ki üzerlerine giydikleri kıyafetleri bile yedeği olmadığı halde verirlerdir. Çünkü onlar ahiret zenginliğini dünya zenginliğine tercih etmişlerdi.