Bir gün evimize annemin uzun zamandır görmediği çok eski bir arkadaşı misafirliğe geldi. Yanında koltuk değnekleri ile yürüyen kızını da getirmişti. Çiğdem benim yaşlarımda çok cici bir kızdı. Annesi, geçirdiği bir kazada sonra Çiğdem'in kendine güveni, azmi ve inancı sayesinde artık yürüyebildiğini söyledi. Ona, arkadaşların basketbol için parkta beklediklerini, isterse onun da gelebileceğini söyledim. Henüz oraya kadar yürüyemeyeceğini belirtirken, üzüldüğünü, benimle vakit geçirmek istediğini anladım. Hemen aklıma bir fikir geldi. 15 dakika sonra, arkaaşlarla bahçede voleybol oynuyorduk. Çiğdem yanımızda hakemlik yaparken neşeyle kahkahalar atıyordu.