Affın Erdemi

      Bir gün trenle seyahat eden birisi tesadüfen son derece huzursuz olan bir genç adamın yanına oturdu.bir süre snra, genç adam, uzak bir hapishaneden henüz çıkmış birmahkum olduğunu açıkladı.Mahkumiyeti ailesine okadar utanç vermiş ki, ne ziyaretine gelmişler, ne de bir mektup yollamışlardı.Ama fakir oldukları için seyahet edemediklerini, cahil oldukları için mekup yazamadıklarını umuyor; her şeye rağmen kendisini affetmiş olmlarını hayal ediyordu.

          Ailesinin işini kolaylaştırmak için, kendilerine mektup yazıp tren kasabanın eteklerindeki çiftliklerinden geçerken bi işaret koymalarını söylemişti.Ailesi kendisine affetmişse, raylara yakın bi elma ağacına beyaz bir kurdale bağlayacaklardı.Eğer kendisinin geri dönmesini istemiyorlarsa, hiç bir şeyyapmayacaklar, o da trende kalıp Batıyagdecek, belki de bir serseri olacaktı.

          Tren, kasabasına yaklaşırken heyecanı o kadar artmıştı ki, pencereden dışarı bakmaya cesaret edemiyordu.Kompartıman arkadaşı kendisiyle yer değiştirip onun yerine elma ağacına bakacağını söylediBir dakika sonra elini genç mahkumun koluna koydu, 'Şuraya bak!' dedi.Göz pınarlarındabiriken yaşlarla gözleri parlıyordu:'Her şey yolunda, bütün ağaç bembeyaz kurdelerle bezenmiş.'

           O anda bir ömrü zehirleyentüm acılar, adeta, birden dağılmış, kaybolmuştu.

     'Affetmezseniz sevemezsiniz.Sevmeden yaşanan bir hayatın ise anlamı yoktur.'