Bahşiş

  Yaşlı adam, delikanlı cebine birşeyler bırakırken;

-Allah senden razı olsun evladım, dedi. Bu ihtiarı yeniden doğmuş dibi sevidirdin. Şu ufak hediemi alıdrsan,daha da sevindireceksin.

  Delikanlı, yapmış olduğu iyiliğin makbule geçeceğini daha işin başındayken biliyordu. Yol kenarında ağlayan dört-beş yaşlarındaki çocuğubun kaybolduğunu anlamış ve onun nereden geldiğini soruştıktan sonra bir taksiye bindirip evine getirmiştik. Fakat delikanlı, aradığı evi bulduğunda büyük bir hayal kırıklığına uğvardı. Yol boyunca gözü önünde canlandırdığı yüzme havuzlu ve uydu antenli villanın yerine, karşısında derme çatma bir gecekondu duruyordu. Üstelik kapıyı da çocuğun dedesi açmış ve torununa hasretle sarıldıktan sonra, kendisine teşekkür edip cebine birkaç kuruş bırakmıştı.

  Delikanlı, sohbet sırasında çocuğun anne ve babasının kaza sonucunda vefat ettiğini öğrenmiş ve yaşlı adamın bir ara ağlamasından istifade ederek cebine konuları kontrol etmeyi becermişti. Üç beş tane bozuk para, koskoca ceket cebinin köşesini bile doldurmuyordu. Evin haline bakılırsa, yaşlı adam oldukça fakirdi. Ama hiç olmazsa taksi parasını karşılayacak kadar bir bahşiş veremez miydı?

   Delikanlılın yüklü bir hediyeyle 'yolunu bulma' hayalleri yıkılmış ve içinde bir şeyler kıpırdanmaya başlamıştı. Anlaşılan tahammül edilemeyecek derecede cimri bir ihtiyar ile karşıyaydı ve ona mutlaka ders vermesi gerekiyordu. Yaşlı adamın yüzüne dik dik bakarken cebindeki bozuklukları avuçladı ve çocuğun ayakları dibine fırlatarak:

-    Git de  kendine oyuncak al ufaklık, dedi. Böylelikle cömertlik nedir  öğrenmiş olursun.Yavrucak yere eğilerek paraları topladığında, delikaklının  gözleri yerinden çıkacak gibi oldu.

Çocuğun küçücük avuçlarında, dört-beş tane alntın lira parıldıyordu.