Çocuklar doğru ve yanlış duygusuyla mı doğuyor?

Yoksa bu büyürken öğrendiğimiz ve geliştirdiğimiz bir şey mi?

Eminim ki çocukluğumun çoğunu gayet bencil bir şekilde "İlk kim bulursa onun olur!" ya da "Benim, benim, ilk ben buldum!" diye bağırarak geçirdim. Kız kardeşim benden önce davranamadan hemen zafer kazandığımı iddia ederdim. Ve bedeli ne olursa olsun her şeyi kendine saklamak isteyen tek çocuğun ben olmadığımdan eminim.

Japonya'da yapılan inanılmaz sevimli bir sosyal deneyde, çocukların nezaket ve iyilik duyguları test edildi.

Deney şöyle: Çocuklar tek başınayken, yanlarındaki bir yabancı yere bir cüzdan düşürürse çocular ne yapar? Cüzdanı alırlar mı, orada bırakırlar mı yoksa yabancı kişiye durumu söylerler mi?

Bu deney sadece cüzdanla ilgili değil. Başkalarına yardım etmekle ilgili. Ahlaki olarak neyin doğru ve neyin yanlış olduğunu bilmekle ilgili. Ve tüm küçük çocukların, ne olup bittiğini fark etmeleriyle ilgili.

Bu çocukların verdiği tepkiler, geleceğimize dair büyük umutlar veriyor bize.

Her çocuk, yanında yere bir cüzdan düştüğünü gördüğünde, bir saniyeliğine tereddüt ediyor.

Bazıları etrafa bakıyor ya da cüzdanı düşen yabancıyı sessizce uyarmaya çalışıyor.

En sonunda hepsi, doğru olduğunu bildikleri şeyi yapmak için utangaçlıklarını ve tereddütlerini yeniyor: Çocuklar yabancıyı düşen cüzdan hakkında uyarıyor. Hepsi. Tek tek.

Küçük çocukların iyiliği ve nezaketi bilimsel çalışmalarla da kanıtlandı.

Yale Üniversitesi'nin Bebek Biliş Merkezi tarafından gerçekleştirilen bir araştırmada, bebeklerin sadece üç aylıkken kötü davranışları (kuklalardaki) fark ettikleri ortaya çıktı. Sonuçlar sadece bununla kalmıyor; bebeklere seçim hakkı verildiğinde, daha iyi davranışları olan kuklalarla zaman geçirmek istiyorlar. Yani evet, bebeklerin bile ahlak anlayışı var.

Durum ne kadar büyük ya da küçük olursa olsun, doğru şeyi yapmanın çok büyük bir etkisi olabilir. İster inanın, ister inanmayın, doğru şeyi yapmak insan için çok doğal bir şey bile olabilir!