Oğuz bir gün okuldan eve gelirken caddenin sonundaki bisikletçide mavi bir bisiklet görmüş. Her gün oradan geçmesine rağmen nasıl oldu da görmemişti o bisikleti. Hemen bisikletçiye girdi ve mavi bisikleti sordu. Bisikletçi amca O bisikletlerin yeni geldiğini isterse ona satabileceğini söyledi. Oğuz çok heyecanlandı. İçi içine sığmıyordu. Lâkin birden yüzünü bir hüzün kaplayıverdi.

Bisikletçi amaca bu durumu fark etmiş olmalı ki hayırdır ne oldu diye sordu. Oğuz önce yok bir şey dese de sonra dayanamayıp bir çırpıda söyleyiverdi. Ama benim hiç param yok ki. Bisikletçi amcanın yüzünde düşünceli bir ifade belirdi. Hım dedi . Sonra birden tuzu güldü. Bekle dedi. İçeriden elinde bir kumbara ile geldi. Eline geçen paraları bu kumbaraya at dedi. Kumbara dolunca da getir açıp sayarız. Bisikleti de böylece alabilirsin dedi. Sevinçle eve gittim. Yatağının hemen yanında duran masanın üzerine koydum kumbaramı.

Akşam annem ile babama da gösterdim onlarda buna çok sevindi. Babam tasarruf yapmanın ne kadar önemli olduğunu kumbara dolunca göreceksin dedi. Zaman ilerledikçe kumbara ağırlaşmaya başlıyordu. Bir sakız dahi alamayacağı paraların birleşince çoğaltımı görmek onu daha da mutlu ediyordu. Bir zaman sonra kumbarası doldu. Babası ile birlikte bisikletçiye gittiler. Bisikletçi amca kumbarası açtı ve paraları saymaya başladık. 3 tl 5 tl 50 tl 100 tl derken tam tamına 270 tl para çıktı kumbaradan. Çok şaşırmıştım. Bu kadar para şimdi benim mi dedim.

Babam tabi ki de senin dedi.

Tasarruflu davrandın. Paranı biriktirdim ataların dediği gibi bak damlaya damlaya göl oldu. O gün o çok istediğim bisikleti aldım. Param tam olarak yetmese de kalan kısmını en kısa sürede tekrar biriktirip vermek şartıyla bisikleti aldım. Bu bisiklet daha önceki oyuncaklarımdan çok farklıydı ve onlardan daha değerliydi. Çünkü bunu ben harçlıklarımı biriktirerek almıştım. O gün anladım ki eğer tasarruf edersek, birikim yaparsak çok şeye sahip olabiliriz.